Παρασκευή, 13 Μαρτίου 2020
Η άνοια αποτελεί μια νευρο-εκφυλιστική νόσο η οποία προκαλεί έκπτωση σε όλο το φάσμα της λειτουργικότητας των ασθενών. Η κλινική της εικόνα αφορά σε συμπεριφορές που περιλαμβάνουν σύγχυση, γνωστική δυσλειτουργία και απώλεια μνήμης. Η διάγνωση στα πρώτα της στάδια μπορεί να αποτελέσει ένα γεγονός τραυματικό για τον ασθενή , ο οποίος φέρει την μοναδική και προσωπική του ιστορία. Μηχανισμοί άμυνας επιστρατεύονται προκειμένου ο ασθενής να αντιμετωπίσει την νευρολογική φθορά και να διατηρήσει την αίσθηση της ταυτότητας του σταθερή .
Τα αρχικά στάδια της διάγνωσης χαρακτηρίζονται από μια κατάσταση πένθους κατά τη διάρκεια του οποίου επισυμβαίνουν πολλές προσωπικές απώλειες. Εν παραδείγματι, η παραίτηση από την οδήγηση ή από το διάβασμα εξαιτίας των ελλειμάτων ενδέχεται να εντείνουν το βίωμα του πένθους. Αισθήματα λύπης, θυμού, άγχους, απελπισίας, αβοηθητότητας, αλλά και συμπεριφορές που αφορούν την μειωμένη όρεξη, τις διαταραχές ύπνου αλλά και την ευσυγκινησία, φαίνεται να κυριαρχούν κατά την περίοδο αυτή. Ο ασθενής βιώνει αισθήματα κενού, έλλειψη αυτοεκτίμησης , φόβος μπροστά στο άγνωστο. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον κατακλύζουν παραισθήσεις ή και ψευδαισθήσεις εξαιτίας της δυσκολίας που ως προς την διάκριση της πραγματικότητα από την μη .Ο κόσμος φαίνεται χαοτικός και μεταβαλλόμενος , δημιουργώντας έτσι μια επιτακτική ανάγκη στον ασθενή για έλεγχο του περιβάλλοντος του.
Η ψυχοθεραπεία καλείται να συνοδεύσει στο ταξίδι αυτό τον ασθενή του οποίου το βίωμα φαίνεται επίπονο. Δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες στις οποίες χωράει ο πόνος και η βίωση των έντονων συναισθημάτων προκειμένου ο ασθενής σταδιακά να προετοιμαστεί για τα νέα δεδομένα της ζωής του στα οποία θα πορεύεται πλέον μαζί με τις δυσκολίες αυτές. Αποδεχόμενος την νέα κατάσταση, θα προσπαθήσει να αναπτύξει τεχνικές με στόχο την καλύτερη προσαρμογή του σ’ αυτή. Όπως η προσωποκεντρική προσέγγιση επισημαίνει, η εστίαση στο βαθύτερο νόημα των συναισθημάτων τα οποία είναι κρυμμένα πίσω από την μπερδεμένη λεκτική επικοινωνία του ασθενή κρίνεται σημαντική. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα κομμάτια της μη λεκτικής επικοινωνίας όπως χειρονομίες και εκφράσεις προσώπου, τις οποίες ο θεραπευτής καλείται να αντανακλάσει λεκτικά με σχετική ακρίβεια. Ευρύτερος στόχος, αποτελεί η αύξηση της συναισθηματικής ασφάλειας και η διατήρηση ή και η δημιουργία της αίσθησης αυταξίας του ασθενούς. Η ενδυνάμωση ως προς την αίσθηση ελέγχου της αυτοεικόνας του την οποία πασχίζει να διατηρήσει σταθερή, αποτελεί επιπλέον χαρακτηριστικό της θεραπευτικής διαδικασίας.
Εμμανουέλα Μ.
Τμήμα Ψυχολογικής Υποστήριξης
Ανέλιξη Κέντρο Αποκατάστασης ΑΕ